Truman.

Cesc Gay, 2015.

   

 

       Ο Χουλιάν υποδέχεται στη Μαδρίτη τον καλό του φίλο Τομάς, που καταφθάνει από τον Καναδά. Η απρόσμενη άφιξη του Τομάς είναι επίσκεψη – αποχαιρετισμός στον Χουλιάν, ο οποίος έχει καρκίνο σε προχωρημένο, μη αναστρέψιμο στάδιο και έχει αποφασίσει να ζήσει τις τελευταίες του ημέρες μακριά από θεραπείες και νοσοκομεία. Το κύριο μέλημα του Χουλιάν για τη ζωή μετά τη ζωή του είναι να βρει ένα καλό και ασφαλές σπιτικό για τον αγαπημένο του σύντροφο, τον σκύλο του, την προέκταση του εαυτού του, τον Τρούμαν. Είναι αυτό που τον προβληματίζει και τον αναστατώνει περισσότερο από την ασθένειά του, η ψυχολογία του Τρούμαν και η προσαρμογή του στο νέο περιβάλλον μετά τον θάνατο του. Ο Τομάς, για τις λίγες μέρες που περνάει μαζί του, γίνεται συμπαραστάτης και παρατηρητής στην πορείας του φίλου του προς τη διευθέτηση και την αποδοχή. 

Με ένα εξαιρετικό σενάριο των Τομάς Αραγκέι και Σεσκ Γκάι, ο Ρικάρντο Γκαρίν προσεγγίζει τον Χουλιάν του με μοναδική ευαισθησία, χωρίς καμία υπερβολή, και εναρμονίζει το βλέμμα του με την ηρεμία που η αποδοχή δίνει στον ήρωα του. Με ηρεμία, μα όχι απάθεια, συνειδητοποιεί την κατάσταση του και επιλέγει τη δική του λύση. Ο Χαβιέ Καμάρα ως Τομάς είναι τόσο εγκρατής στα εκφραστικά του μέσα, αφού οι δικές του και πάλι ισορροπημένες εξάρσεις γίνονται τόσο διακριτικά, όσο διακριτικά στέκεται ο Τομάς δίπλα στο φίλο του. Μοιάζει να βιώνει σιωπηρά όλα τα συναισθήματα της επικείμενης απώλειας, χωρίς να τα πνίγει, αλλά και χωρίς να το κάνει θέμα. 

Από την αρχή,  ο σκηνοθέτης της ταινίας,  Σεσκ Γκάι, μας πείθει πως δεν είχε την πρόθεση να δημιουργήσει μια ταινία που αξιοποιεί το δύσκολο θέμα της, ως αυτό καθαυτό στοιχείο δραματικής και συγκινησιακής ατμόσφαιρας. Με αφορμή το θέμα της ασθένειας του Χουλιάν, η ταινία αναπτύσσεται ως μια αληθινά συγκινητική ιστορία, όχι, παραδόξως, σαν κι αυτές που συνηθίζουμε να βλέπουμε στο σινεμά, αλλά με την αλήθεια και τις ρωγμές της πραγματικής ζωής. Η φιλία είναι ένα πεδίο συνεχούς διεκδίκησης και  ένας αγώνας για την αγάπη, όχι κάτι που είναι τετελεσμένο και φτιαγμένο να χωράει σε φράσεις – κονσέρβες προς έμπνευση για τη ζωή. Τα λόγια μερικές φορές δεν μπορούν να σηκώσουν τις περιστάσεις και να εκφράσουν τον πόνο, ακόμα και στους πιο ισχυρούς δεσμούς. Οι εμπειρίες της καθημερινότητας μπορούν να γίνουν μαθήματα ως μικρά θαύματα που ανατρέπουν τη σιγουριά μας.