Όταν μετά το διαζύγιο της η Τονί (Εμανουέλ Μπερκό) θα συναντούσε τον γοητευτικό και θελκτικό Ζορζό (Βενσάν Κασέλ), δε θα μπορούσε να φανταστεί τη θυελλώδη και γεμάτη από αναπάντεχες – τις περισσότερες φορές – εκπλήξεις κοινή διαδρομή τους. Έχει μια θέση για εκείνον από το πρώτο βλέμμα του, «βουτάει» χωρίς αναπνευστήρα στον απόλυτο έρωτα που την καλεί να μοιραστούν χωρίς διέξοδο. Ένας άντρας της παραδίδεται άνευ όρων, είναι όμορφος, είναι έξυπνος, με χιούμορ και ισχυρό ταμπεραμέντο. Τα θέλει όλα, εκείνη, γάμο, παιδί, περιπέτεια. Τα δίνει όλα, γίνεται δικός της, είναι ο «βασιλιάς της».
Χρόνια αργότερα, όλα αυτά επανέρχονται στο μυαλό της Τονί, καθώς εκείνη βρίσκεται σε ένα κέντρο φυσιοθεραπείας και αποκατάστασης κοντά στο Παρίσι για να θεραπεύσει το καταπονημένο γόνατό της που έχει τραυματιστεί στο σκι μετά από πτώση. Αυτή η πτώση σηματοδοτεί το σημείο μηδέν για τη ζωή της ηρωίδας της Μαϊουέν. Κατά τη διάρκεια της θεραπείας της, η Τονί κάνει μια επώδυνη αναδρομή στη γεμάτη σκαμπανεβάσματα δεκάχρονη πια σχέση εκείνης και του Ζορζό. Η ανάρρωση γίνεται το πέρασμα από το παρελθόν στο μέλλον. Σε όλη τη διάρκεια της παραμονής της, η ζωή της Τονί μοιάζει σαν το γόνατό της: κι αυτή θρυμματισμένη, με «κατάγματα», χωρίς να μπορεί να προχωρήσει πια ένα βήμα.
Ο «βασιλιάς» της, λίγο πριν τη γέννηση του παιδιού τους, γδύθηκε και πέταξε τα λαμπερά του ρούχα. Εν ολίγοις, ο Ζορζό παραδίδεται πια στη μποέμ φύση του και ανατρέπει όλα όσα είχε παρουσιάσει ως δεδομένα. Ο χρόνος γίνεται αρωγός της αποκάλυψης: ο βασιλιάς πεθαίνει και για να σωθεί γίνεται τύραννος. Ο Ζορζό δε χάνει όλα αυτά για τα οποία η Τονί τον ερωτεύτηκε, αλλά πια απελευθερώνεται με τέτοιον τρόπο και με αυτά τα χαρακτηριστικά για τα οποία θα μπορούσε να τον είχε απορρίψει. Ανασφάλεια, εγωισμός, κυκλοθυμία, ψέμα και επιπολαιότητα δημιουργούν ένα κράμα μιας προσωπικότητας παντελώς άγνωστης για την Τονί.
Η Μαϊουέν, η σκηνοθέτιδα του βραβευμένου στο φεστιβάλ των Καννών Polisse (2011), μας παραδίδει διεξοδικά μέσα από τα μάτια της ηρωίδας της μια ιστορία για τις ιδιαιτερότητες και την πολυπλοκότητα της σχέσης άντρα – γυναίκας. Με τους υπέροχους Εμανουέλ Μπερκό (βραβείο ερμηνείας στις Κάννες, 2015) και Βενσάν Κασέλ, ο οποίοι έδωσαν παλμό και λάμψη με την απλότητα στις εναλλαγές τους, η ταινία πέτυχε τη διατήρηση της ισορροπίας μεταξύ φόρμας και περιεχομένου. Η Μαϊουέν δεν έπεσε στην παγίδα του εύκολου μελοδράματος, αλλά απέδωσε με ψυχραιμία την γυναικεία οπτική στην επίδραση ενός αγαπημένου άντρα στη ζωή της γυναίκας. Άλλωστε, δεν είναι τυχαίο πως η σκηνοθέτιδα χρησιμοποιεί «φέτες ζωής»: το δράμα «σπάει» από το χιούμορ και την καθημερινότητα.
Ακόμη και για εκείνες τις στιγμές που μπορεί να αισθανθούμε πως η Μαϊουέν αγαπάει περισσότερο την ηρωίδα της όντας και η ίδια γυναίκα ή να μη συναισθανθούμε το ακραίο της επικοινωνίας των δύο «πόλων», η ίδια δε μας αφήνει με την απορία. Κατανοεί και δικαιολογεί τους δύο ήρωες της και πετάει στον θεατή το μπαλάκι: είναι η αγάπη «βασιλιάς» ή ακολουθεί ακόμα μια στέψη, σαν καινούρια αρχή;
Μαρία Κυργιαφίνη
Πηγή: Φιλμνουαρ
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου