 |
| Αχ! (Ξανα)διαβάζοντας την Κερένια κούκλα του Χρηστομάνου από την bijoux de kant σε κείμενο Γ. Μπασδέκη και σκηνοθεσία Γ. Σκουρλέτη.
Πώς θα ήταν αν μπορούσαμε να γυρίσουμε το χρόνο πίσω και να τα κάνουμε όλα διαφορετικά; Αν γινόταν να αλλάξουμε, από αυτά που έγιναν και σφράγισαν τα χρόνια της νιότης, όσα θα θέλαμε να ήταν διαφορετικά; Στη νιότη, σε εκείνα τα χρόνια που όλα μοιάζουν να είναι δυνατά, όλα τα όνειρα πραγματοποιήσιμα και κάθε πόθος ικανός να εκπληρωθεί. Τότε που οι πληγές και τα βάσανα μοιάζουν ένας μακρινός "τόπος". Τότε που η τόλμη είναι παράτολμη και η ελπίδα "πάντα" νικά.
Και αν οι ελπίδες, τα όνειρα, ακόμη και η ζωή διαψεύδονται, ένας αναστεναγμός μένει να συνοδεύει τις αναμνήσεις μιας παρολίγον ευτυχίας, ένα "αχ!". Ένα τέτοιο "αχ!" είναι και το "Αχ!' της ποιήτριας Γλυκερίας Μπασδέκη, ένα ποιητικό έργο - μια δημιουργία η οποία αφορμάται από την Κερένια Κούκλα, πεζογράφημα του Κωνσταντίνου Χρηστομάνου το οποίο πρωτοδημοσιεύθηκε σε συνέχειες το 1908 - στο οποίο ζωή και θάνατος αναμετρούνται και μαζί τους αναμετριέται η ανθισμένη νιότη απέναντι στο βασανισμένο σώμα του πόνου και της αρρώστιας.
Η Βιργινία, παντρεμένη με τον Νίκο, είναι πια αποκαμωμένη, τυραννισμένη εξαιτίας της ασθένειάς της, με εμφανή τα σημάδια της εξασθένισης της νιότη της, η οποία χάνεται μαζί με την ίδια. Οι ήρωες που αναδημιουργεί η Μπασδέκη είναι ειλικρινείς και δεν μεταμφιέζονται με τον καθωσπρεπισμό και την υπερβολή που ενδεχομένως θα απαιτούσε ο έξω κόσμος και η γειτονιά. Ο Νίκος, ο άντρας της Βιργινίας και η δεκαεξάχρονη Λιόλια, υπηρετριούλα στο σπίτι του ζευγαριού, ζουν τη νιότη τους - που δε θα τους περιμένει, κυλάει σαν νερό - ερωτεύονται, χαμογελούν, ανασαίνουν, παρασύρονται, σαν τον αέρα που δροσίζει τα πρόσωπά τους και ανακατεύει τα μαλλιά τους. Ανάμεσά τους, η κόρη τους, η Κερένια Κούκλα. Εκείνη αφηγείται το πέρασμά τους από τη ζωή και γίνεται ο συνδετικός κρίκος, ανάμεσα στη ζωή και το θάνατο, στο παρελθόν και το σήμερα, στα όνειρα και την πραγματική ζωή. Ο Γ. Σκουρλέτης δημιούργησε έναν σκηνικό χώρο που από τη μια εξυπηρετεί αυτά τα δίπολα και την ίδια στιγμή, από την άλλη, μπορεί να γίνει ευμετάβλητος. Ένα δίχτυ σε όλο το μήκος της σκηνής χωρίζει το τοπίο της δράσης και ακολουθεί τη γραμμή Ζωής (Λιόλια) - Θανάτου (Βιργινία). Οι τόποι αυτοί, άλλοτε συνομιλούν και άλλοτε διαπλέκονται. Οι ταυτότητες του τόπου εναλλάσσονται κυρίως μέσω της κινησιολογίας, αλλά και των διαλόγων που αναπτύσσονται ανάμεσα στα πρόσωπα. Στην παράσταση της bijoux de kant, ο λόγος και το σώμα των ηθοποιών συνεργάζονται και ως ένα σύνολο - φορτίο αναμνήσεων λειτουργούν προστιθέμενα στη συγκίνηση του θεατή. Μένεις εκεί, σαν να μη θέλεις να χάσεις ούτε λέξη - ούτε εικόνα - από μια ιστορία ειπωμένη με λυρισμό -ως προς το περιεχόμενο των λέξεων- και ταυτόχρονα με απλότητα - ως προς την εκφορά αυτών των λέξεων από του ηθοποιούς. Η Λένα Δροσάκη ως Λιόλια είναι μοναδική. Μας παρασέρνει στον κόσμο της ηρωίδας της, συγκινητική, αλλά ούτε μια στιγμή μελοδραματική. Δημιουργεί μια Λιόλια της οποίας παρατηρείς κάθε απόκριση και κάθε κατάληξη του λόγου της. Ένας λόγος που δίνει τον ρυθμό και συντονίζεται με την αναπνοή των θεατών. Η Κερένια Κούκλα - Κατερίνα Μισιχρόνη αφηγείται με σταθερή και σχεδόν δωρική φωνή, με εξαιρετικό έλεγχο των εκφραστικών της μέσων. Ο λόγος της λειτουργεί ως γέφυρα ανάμεσα στους δυο τόπους. Ξεχωριστή στιγμή της, η σκηνή του τέλους. Η Μαίρη Συνατσάκη ως Βιργινία εκφράζεται με λιτότητα - ψυχή και σώμα η Βιργινία πονάει και ζηλεύει, αλλά είναι εξασθενημένη - οργώνει τη σκηνή με το σώμα της, σέρνεται, πασχίζει να ζήσει, απλώνει τα χέρια για να στηριχτεί, να κρατήσει τη νιότη και τη χαρά που δραπετεύουν από το κουρασμένο της κορμί. Ο Δημήτρης Μοθωναίος συμβάλλει με τον καθαρό του λόγο, ως ήρεμη δύναμη, στο ερμηνευτικό σύνολο της παράστασης. Στο τέλος, μόνη η Λιόλια σε έναν μεταιχμιακό και ασφυκτικό χώρο, ανάμεσα στη ζωή και το θάνατο, ακούει την Κερένια Κούκλα της να της μιλά για ένα "αν", για ένα "αχ!", για μια νεότητα που πέρασε σε μια στιγμή, σαν αεράκι.... Το άρωμα από μαλλιά που ανεμίζουν ανακατωμένα στην τρελή νοτιά, το άγγιγμα που ένωσε για λίγο τα ακροδάχτυλα δυο χεριών, τη μικρή σχισμή που σχηματίζει στα χείλη ένα χαμόγελο...
Μαρία Κυργιαφίνη
Συντελεστές
Κείμενο: Γλυκερία Μπασδέκη
Σκηνοθεσία – Σκηνογραφία: Γιάννης Σκουρλέτης
Μουσική: Κώστας Δαλακούρας
Βοηθός Σκηνοθέτης: Ηλέκτρα Ελληνικιώτη
Σκηνική εγκατάσταση: Αντρέας Κασάπης
Κίνηση: Τάσος Καραχάλιος
Κοστούμια: Δήμητρα Λιάκουρα
Φωτισμοί: Χριστίνα Θανάσουλα
Φωτογραφίες: PHOTOHARRIE
VideoTrailer: Γιώργος Αποστολόπουλος
Επικοινωνία: Άρης Ασπρούλης
Παίζουν: Λένα Δροσάκη, Δημήτρης Μοθωναίος, Κατερίνα Μισιχρόνη, Μαίρη Συνατσάκη
ΘεΑθήναι Αφιέρωμα στην Αθήνα από το Πολιτιστικό Ίδρυμα Ομίλου Πειραιώς (ΠΙΟΠ) 26 - 28 Ιουνίου (20.30) Εξώστης του πρώην βιομηχανικού κτηρίου Η είσοδος είναι ελεύθερη για το κοινό και θα τηρηθεί σειρά προτεραιότητας. Επικοινωνία: 210 3418011 (9:00-17:00). Ιστορικό Αρχείο, Δωρίδος 2 & Λεωφ. Ειρήνης 14, Ταύρος Τηλ: 210 3418051 - www.piop.gr Θέατρο Αυλαία 29, 30 & 31 Μαΐου (21.00) Διάρκεια: 90' http://www.avlaiatheatre.gr/index.php?template=moreweek&article_id=400&language=gr ELAIώNAS FESTIVAL 9 (21.00) & 10 (20.30) Μαΐου, Θέατρο Ακαδημία Πλάτωνος.
Μαραθωνομάχων 8, Βοτανικός.
|
Κεντρική Φωτογραφία: Photoharrie
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου