Νεαρό Άσπρο Ελάφι ~ X.A. Χωμενίδης

  ΝΕΑΡΟ ΑΣΠΡΟ ΕΛΑΦΙ

  Χ.Α. ΧΩΜΕΝΙΔΗΣ

  Εκδόσεις  Πατάκη

   2016

Από το εξώφυλλο του βιβλίου
Εκδόσεις Πατάκη

 Το βιβλίο αυτό θα μπορούσε να είναι ένας συνδυασμός ψυχολογικού θρίλερ και συμβολικής περιπέτειας για την υπαρξιακή αγωνία  του ανθρώπου σε σχέση με το παρελθόν, τη μοναξιά και την ενοχή που εμποδίζει την εν δυνάμει ελπίδα. Και οι δύο προσεγγίσεις συνυπάρχουν αδιάλειπτα και εμπλέκονται η μια στην άλλη. Ο Χωμενίδης μας βάζει στον κόσμο του ήρωα του με ακαριαίο τρόπο. Δεν το κάνει με κάποια δοκιμιακή ανάλυση των σκέψεων ή των μύχιων επιθυμιών του Μηνά Αβλάμη, αλλά  με το να μας καθιστά συνεχώς αντιμέτωπους με τον εσωτερικό μονόλογο του, άμεσα, σαν να ακούμε τη δική μας φωνή, τα δικά μας βάσανα, τα δικά μας κρυμμένα, αυτά που φοβόμαστε και δεν τα ομολογούμε ούτε σε εμάς τους ίδιους. 

Μα ποιος είναι ο Μηνάς Αβλάμης; Εκείνος δηλώνει πρώην συγγραφέας. Πρώην επιτυχημένος. Πρώην ζωντανός; Δεν ελπίζει τίποτα. Δε φοβάται τίποτα(;). Είναι ελεύθερος; Χωρίς ελπίδα, υπάρχει ελευθερία; Ακόμα κι αυτή, η ελπίδα, απαιτεί προσδοκία, προσπάθεια, μνήμη - σύνδεση. Ο Μηνάς  δε θέλει να θυμάται. Τα τελευταία εφτά χρόνια ζει στην Κέρκυρα, με στόχο την ολοένα και μεγαλύτερη απομάκρυνσή του από αυτό που ήταν και από αυτό που κάποτε θα ήθελε να γίνει. Την φροντισμένη του ραστώνη θα ταράξει μια πρόσκληση από τον Φιλαναγνωστικό Σύλλογο Κυδωνίας που επιθυμεί διακαώς να παραθέσει τιμητική εκδήλωση για το συγγραφικό του έργο. Καλείται με κάθε επισημότητα να παρευρεθεί στην Κυδωνία. Το κίνητρο; Νεαρό Άσπρο Ελάφι που "σκλαβώνει ισόβια όσους ποτέ το έφαγαν".

Στο ταξίδι του προς την Κυδωνία, ο Μηνάς Αβλάμης έρχεται αντιμέτωπος με  τη ζωή που τόσο καιρό απέφευγε. Τα δεδομένα του ανατρέπονται και οι παρωπίδες που φόρεσε για να αποφύγει κάθε ταύτιση με την ιδιότητα του συγγραφέα αφαιρούνται σταδιακά από πάνω του. Αυτή η αλλαγή - το ξύπνημα της άνοιξης - του Αβλάμη αν και γίνεται με συγκινητικό και απροσδόκητο τρόπο στο τέλος, έχει  αρχίσει να συντελείται πριν ακόμα φτάσει στην Κυδωνία. 

Εκεί στον τόπο μηδέν, σε έναν τόπο που δε γνωρίζει στο ελάχιστο, θα ξαναζήσει όλη του τη ζωή. Την παιδική του ηλικία, την εφηβεία, τις πρώτες λέξεις που σκαρφίστηκε. Θα συναντήσει και πάλι τους γονείς και όλους τους αγαπημένους που άφησε ή τον άφησαν. Λογοτεχνικούς ήρωες και συντρόφους ζωής. Εκεί ο Μηνάς Αβλάμης θα θυμηθεί.

Ο Χρήστος Χωμενίδης δημιουργεί έναν προορισμό, του δίνει όνομα - Κυδωνία -, του δίνει αναφορά - κάπου στη Δυτική Μακεδονία - και  εκεί χτίζει με την αφήγησή του ένα απολαυστικό, αγωνιώδες, γκροτέσκο τελετουργικό αναγέννησης. Η Κυδωνία γίνεται σημείο. Πανηγύρι, "καρναβάλι" γεμάτο μεταμορφώσεις - εξαιρετικά τα σουρεαλιστικά στοιχεία που εναλλάσσονται με τον ρεαλισμό και σε κάνουν να βιώνεις μαζί με τον Μηνά την μετάβαση από τον εφιάλτη στο ξύπνημα και τούμπαλιν.  Οι καρικατούρες - οι ήρωες της Κυδωνίας, μοιάζουν έτσι, αλλά δεν είναι. Με εξέχοντα, τον δήμαρχο Παπαπά, είναι γεμάτοι ανατροπές και αμφισημίες, οδηγούν τον Αβλάμη και εσένα μαζί στην απογύμνωση. 

Ο αναγνώστης συμπορεύεται με τον Μηνά Αβλάμη του Χωμενίδη περίπου ως το τέλος.  Κι εκεί που οι σελίδες - το βλέπεις - λιγοστεύουν και λες, "που θα το πάει" - ο Χωμενίδης απαντάει απολαυστικά, επίπονα, αλλά  και λυτρωτικά για τον αναγνώστη. Ο Μηνάς Αβλάμης εκεί σου ξεφεύγει. Προπορεύεται. Παίρνει το τιμόνι της ύπαρξης του στα χέρια του και τολμάει να συνεχίσει, για λίγο ή πολύ, ποιος ξέρει. Επίπονα για την αποδοχή του παρελθόντος, όσων έχουν συμβεί, λυτρωτικά, γιατί κάνει τα βαρίδια φτερά, φωλιά, πίστη. Στο νόημα που αναβλύζει καυτό.