The Revenant - Η επιστροφή.

The Revenant  (2015)
Σκηνοθεσία: Alejandro González Iñárritu 
Παραγωγή: USA
Διάρκεια: 156'


When there is a storm. 
And you stand in front of a tree.
If you look at its branches, you swear it will fall. 
But if you watch the trunk, you will see its stability.
(The Revenant)

    

 Ο Αλεχάντρο Γκονζάλες Ινιάριτου με την Επιστροφή (The Revenant) κατορθώνει να φτιάξει μια ταινία όπου συνδέει με αριστοτεχνικό τρόπο την ανάδειξη της Γης ως ρίζας ταυτόσημης με την πηγή της ζωής των ιθαγενών κατοίκων της, που χάνουν μέσα απ τα χέρια τους την πατρογονική γη με κάθε τρόπο από τους λευκούς αποίκους. Με αυτή του την ταινία αναδεικνύεται σε έναν auteur, με την αισθητική του ντοκιμαντέρ στην αρχή της ταινίας και τις αναφορές του σε άλλους σκηνοθέτες - π.χ. Τέρενς Μαλίκ - να είναι διακριτά σημεία ενώ την ίδια στιγμή, με τον ρυθμό και την αισθητική του που γίνονται αναγνωρίσιμα και ξεχωριστά στοιχεία σε κάθε ταινία του όσο διαφορετική και αν είναι η μια από την άλλη, επιβεβαιώνει την ξεχωριστή του ταυτότητα.

Ο Χιου Γκλας - οι περιπέτειες του στην ταινία βασίζονται σε πραγματικά γεγονότα - είναι ένας άνθρωπος, ο οποίος αγωνίζεται για εκδίκηση και δικαίωση, διχασμένος αναμεσα σε δυο φυλετικές και συναισθηματικές ταυτότητες - αυτή του "λευκού" και εκείνη του Ινδιάνου Pawnee, απ' όπου καταγόταν η γυναίκα του και κατά το ήμισυ ο γιος του - μέσα στη φύση, ένα περιβάλλον το οποίο εκμεταλλέυεται για τα προς το ζην (εμπόριο γούνας). Επιβιώνει στη φύση και διώκεται απο αυτήν. Στη διαδρομή ανάμεσα στη ζωή και το θάνατο, κρατιέται με νύχια και με δόντια.

Η φύση διώκει και η φύση προστατεύει τον Χιου Γκλας. Σπουδαίας τέχνης οι σεκάνς στις οποίες η Φύση οδηγεί τον Άνθρωπό στη λύτρωση: πριν ακόμη ξεκινήσει η περιπέτεια του, ο Χιου παλεύει με την σχεδόν νεκρή απο το όπλο του αρκούδα, έπειτα απο την προσπάθεια του να σκοτώσει  (;)  τα αρκουδάκια της για μια γούνα. Η αρκούδα μάχεται μέχρι το τελευταίο λεπτό. Καταλήγει να πεθάνει κυριολεκτικά στην αγκαλιά του, αφήνοντάς τον βαριά πληγωμένο. Κατά την ανάρρωσή του γίνεται ο ίδιος αρκούδα - σχεδόν νεκρός και πεταμένος- για να προστατεύσει και να υπερασπιστεί τον γιο του - που βρίσκεται ευάλωτος στις ακραίες και τυχοδιωκτικές διαθέσεις του σκληροπυρηνικού Τζον Φιτζέραλντ. Αργότερα, όταν πια ο θάνατος συνοδεύει τον Χιου Γκλας σε κάθε βήμα της διαδρομής του προς τη σωτηρία, εκείνος κοιμάται στο εσωτερικό του νεκρού του αλόγου και επιβιώνει. 

Η ταινία δεν είναι μια ακόμη περιπέτεια, αλλά μια αφήγηση εικόνων για τα όρια του ανθρώπου και τη διαδρομή του προς τη γνώση. 

"Ακόμη και αν νομίζεις πως το δέντρο θα πέσει, κοιτώντας τα κλαδιά του, αν παρατηρήσεις τον κορμό θα δεις την σταθερότητα του".

Στην πορεία, ο Ινιάριτου αναδεικνύει τη Γη ως ρίζα ταυτόσημη με την πηγή της ζωής του Ανθρώπου που ζει σ' αυτήν και μαθαίνει να τη σέβεται, καθώς βρίσκει τον προορισμό του. Ο σκηνοθέτης δίνει χώρο και χρόνο για να αναδειχθεί το περιβάλλον της αμερικανικής φύσης - της ανέγγιχτης ακόμη από τον άνθρωπο - των αρχών του 19ου αιώνα. Ο ποταμός Μιζούρι σε καλεί να σε παρασύρει με την ορμητικότητα του. Τα αφηγηματικά αργά πλάνα  - με την καταλυτική συμβολή του μοντάζ και της φωτογραφίας - μας "παραδίδουν" τη φύση ως ποίημα φτιαγμένο από τοπία που μας αφήνουν με κομμένη την ανάσα απο την ομορφιά της "αγριότητας" της. 

Σε ένα πολύ καλό καστ, ο ΝτιΚάπριο με το ρόλο του Χιου Γκλας βρίσκεται στο απόγειο της ερμηνευτικής ωρίμανσης του, με την εμβάθυνση σε έναν ήρωα ο οποίος μαθαίνει και βρίσκει τον "τόπο" όπου ανήκει μέσα απο την αγωνία και την αναζήτηση ενός πατέρα που θα δώσει ακόμη και τη ζωή του για το παιδί του. Εξαιρετικός για ακόμη μια φορά ο Τομ Χάρντι στο ρόλο του Τζον Φιτζέραλντ αφού καταφέρνει να δημιουργήσει ακόμη έναν ακραίο χαρακτήρα - που προφανώς του ταιριάζει - με εντελώς διαφορετικά και καινούρια χαρακτηριστικά, χωρίς να παρασύρεται απο την παγίδα της επανάληψης ή της εύκολης αντιγραφής του εαυτού του.

Εξαιρετικής σημασίας είναι η συνδρομή της υποβλητικής και όμορφης μουσικής του Ρουίτσι Σακαμότο που συνοδεύει τον εσωτερικό κόσμο των ηρώων της ταινίας και πόσο μάλλον κάνει τον θεατή να νιώθει τον παλμό και κάποτε την κραυγή της φύσης, την κραυγή και την αναπνοή του ανθρώπου.